Motywacyjny poniedziałek! [7]

Swoją przygodę zaczęłam w styczniu od biegania. Kilka osób w pracy namówiło mnie, by wystartować w marcowym biegu dookoła stadionu 10 Wroactiv. A jak już się powie coś na głos, to ma się większą motywację i łatwiej dążyć do celu – zasada konsekwencji, zbadane psychologicznie. Plotki szybko się rozchodzą, więc co rusz słyszałam – podobno zapisałaś się na jakiś bieg. Im bardziej ironicznie to było wypowiadane, tym bardziej mnie motywowało. 

Bieg na 10 km poszedł fatalnie: wiało, padało, przyjechałam za późno i nie rozgrzałam się porządnie. W dodatku pobiegłam nie 10, a 11 km za Kenijczykami, którzy wyrwali na drugie kółko wokół stadionu, bo trasa była źle oznaczona. W wyniku wszystkich niegodziwości losu o zejściu poniżej godziny mogłam pomarzyć, bliżej mi było do zejścia z tego świata. Ale poczułam, że mam dużą rezerwę i od razu wyznaczyłam sobie kolejne cele – najpiękniejszy bieg na Dolnym Śląsku wokół jeziora Mietkowskiego (16 km), półmaraton i Bieg Koguta w Oławie na 10 km. Opłaciłam wpisowe, a koledzy trenowali ze mną i dzieliliśmy się radami odnośnie treningu (dowiedziałam się, co to stopa pronująca) i osiąganymi wynikami.

W  międzyczasie przeszłam na ścisłą dietę, co związane było z przyczynami zdrowotnymi – zaczęłam przyjmować tabletki z witaminą A zapisane przez dermatologa. Musiałam zrezygnować z fast foodów, chipsów, słodyczy, alkoholu, tłustych potraw, energetyków i izotoników, słodzonych napojów, gotowych dań z mnóstwem chemii (a uwielbiałam chińskie zupki), mięso ograniczyć do kurczaka i cielęciny, mleko 2 procent zamienić na 0,5, a węglowodany ograniczyć i postawić na ciemne ryże i makarony o niskim indeksie glikemicznym. 

To ogromna frajda, gdy zaczyna się jeść zdrowo i w efekcie nie ciągnie już tak do niezdrowych rzeczy. Zawsze lubiłam gotować, a teraz byłam wręcz zmuszona robić coś samodzielnie. Napoje izotoniczne, które oprócz zbędnego cukru nie dostarczają wiele więcej, zamieniłam na wodę. Izotonik przydaje się, gdy biegniemy maraton, do godzinnego treningu jest zbędny. Chipsy i fast foody zamieniłam na orzeszki nerkowca, pistacje, czy fistaszki. Zamiast słodyczy podjadałam owoce, także suszone (np. żurawinę, dobra na pęcherz) albo dmuchane zboża z melasą z marki Dobra Kaloria (dostępne w Rossmannie). 

Gdy przyglądałam się pewnego dnia mojej liście rzeczy do niejedzenia wywieszonej na lodówce i przeczytałam ją dokładnie, zauważyłam ZALECENIA dla osób leczonych izotretynoiną. Zalecenia? Tak, bo jak byk jest tam napisane, że do tych zasad należy stosować się bezwzględnie jedynie wtedy, gdy wyniki badań krwi będą złe. A ja wyniki mam coraz lepsze. Tylko wiecie co? Jak już zaczęłam, nie będę kończyć na początku drogi i marnować postępów. Bez sensu wracać do złych nawyków, kiedy grzech nie kusi aż tak bardzo. A poczucie, że mogę i robię coś dla siebie, ale nie muszę, udowadnia tylko moją siłę. Stwierdziłam, że z dietą lepiej mi fizycznie i psychicznie, a i portfel podziękował, bo zaczęłam ściśle planować wydatki na jedzenie i przestałam się stołować na mieście.

Długo nie biegałam (także przez tabletki – jeden z efektów ubocznych to bóle mięśni i stawów), miałam długą przerwę i nie wystartowałam w czerwcowym Wrocław półmaratonie przez jakieś choróbsko. Ale gdy wróciłam do biegania niedawno po przerwie, poczułam, że mam więcej energii. Nie łapię już takiej zadyszki, nie pocę się tak i mogę więcej. W dodatku schudłam tak, że aż wystają mi żebra. Myślę, że teraz czas wzmocnić się jakimiś innymi ćwiczeniami.

Żeby było jasne – nie jestem guru biegania ani zdrowego odżywiania. Mam gorsze dni, często nie chce mi się nic i leżę plackiem. Killera Chodakowskiej skończyłam… w połowie leżąc na karimacie i płacząc, że jestem parówą, a w trakcie biegu na 16 km który w części przemaszerowałam, obiecywałam sobie, że już nigdy, przenigdy nie pobiegnę. Każdy z moich startów w biegach masowych kończy się kontuzją, kolką i załamką z kiepskiego wyniku, a widok wszystkich wyprzedzających mnie ludzi raczej mnie dołuje, niż motywuje.

Ale wiecie co? Wszystko to jest warte dni, kiedy nie chce mi się tak bardzo, że zmuszam się do przebiegnięcia kółka wokół domu, a potem biegnie mi się tak wspaniale, że wracam po godzinie i mam za sobą 10 kilometrów. Wszystko to jest warte endorfin podczas biegu, które mam bardzo rzadko, bo właściwie chyba nie do końca kocham biegać. Ale gdy już są, pchają mnie do przodu. Tak jak każdy uśmiech biegacza spotkanego w parku, jak każde „dajesz, dajesz, już blisko” kibica stojącego przy trasie.